Forum zostało przeniesione.

Świetlik

Wiecie co? Lubię sprawiać wrażenie, że piszę opowiadania o sobie. To takie śmieszne wyobrażać sobie reakcje tych wszystkich, którzy czytają i widzą SYMBOLE. Bo życie to gra.
A tak w ogóle to chcę to opublikować w gazetce. O ile ona w ogóle wypali. xD

Dziewczynka z wielkim lizakiem w kształcie serca. Czemu ona tak stoi i patrzy? Czemu trzyma lizaka z symbolem uczucia, w które nie wierzy? Pewnie dlatego, że jednak wierzy.

„Nie, nie, nie! Nie wyjdę za mąż” – krzyczała, tupała. W jej buntowniczym głosie brzmiała jakaś harmonia, szczerość i pewność. Sens był beznadziejnie absurdalny, wręcz ironiczny. A jednak: coś w tym zawierało się takiego, że pojawiały się wątpliwości, czy aby ta nastoletnia kobieta miała kiedyś szorować naczynia oraz gotować dla swego męża i gromadki dzieci, i czy gdzieś tam nie leżałaby w czerwonym opakowaniu obrączka. Mimo to jednak mówiła ciągle ‘miłość należy się każdemu, każdego spotka’. Nawet sobie dawała nadzieję na kochanie. Może dlatego, że była taka młoda, taka czysta? Może dlatego, że przeżyła tak namiętną i głęboką przyjaźń? Może dlatego, że nie skaził jej jeszcze brak tolerancji, że nikt jej jeszcze nie wyczłowieczył, a raczej pogłębiano w niej to poczucie, że każdy każdemu jest równy?
Lubiła nazywać to SNEM, choć nie musiała spać, by to czuć. Najczęściej przychodziło, kiedy drżała z zimna i słuchała muzyki, kiedy panicznie bała się autodestrukcji. Uderzało w nią jak gwałtowne ukojenie, niosło ulgę, odurzało jak alkohol wywołując w jej sercu błogość lub euforię. Było piękne. SEN był właściwie najpiękniejszym, co spotkało ją po okresie ‘Brutalnie odebrano mi wiarę w miłość’. SEN był jej alternatywną wizją miłości, dwudziestym trzecim wymiarem, w którym wiecznie panowała lipcowa pogoda, tylko że cudowność tego miejsca – z braku lepszego słowa – opierała się na czymś zupełnie innym… Drży, zaraz pojawi się SEN. I wtedy przed oczami namaluje jej się obraz dwóch postaci.
Jedną z nich jest ona, Panna Motyl. Deser o trylionach beznadziejnych składników, małych wad i Czegoś Jeszcze. Szura nogami, garbi się, śmieje zbyt głośno w nieodpowiednich momentach. Ma całą gamę defektów, tak słodkich i niewinnych, że w rzeczywistości tworzą jedną spójną całość. CAŁOŚĆ, której nie da się kochać inaczej niż całym sercem. Wcale nie sądzi, że mężczyźni tego nie potrafią, po prostu nie są jej przeznaczeniem. Lubi ich, tak wiele razy się zakochiwała, nawet po Panu Wielkie Kłamstwo. Ale tylko raz w ten Cudowny Sposób: we ŚNIE.
Drugi człowiek się od niej różni. Ma płynne, idealne ruchy. Jest splotem zalet, genialnie wyszukanych, perfekcyjnie dobranych cech, których nikt raczej nie uporządkował. Osobowość tej osoby jakby dryfuje w próżni zwanej jej ciałem. Zgodnie, ale niezależnie, odznaczając się nieprzewidywalnością. Postać ma jesienne włosy, kolorowe i rozwiane. Nosi ubrania zdobione farbami, które zawsze świetnie na niej leżą. Zawsze też jest jej ciepło. Tańczy na bosaka. Tego człowieka zwą Zielonooką.
Panna Motyl kocha ją, uwielbia. Pójdzie za nią w ogień, pożre dla niej igły i przyjmie na siebie każdy cios. Nic jej jednak nie będzie boleć, ich związek jest bowiem czystą harmonią, źródłem dobra, energią. Istnieją na płaszczyźnie zarówno duchowej i fizycznej. Znają się bardziej, niż mogą znać się bliźniaczki. Łączy je pasja do życia, pożądanie, błysk w oku. Świat leży u ich stóp i to się nigdy nie zmieniało: gdy były same, gdy z kimś współistniały, gdy dorastały i też gdy były razem. Zawsze sięgają gwiazd, nieba, wręcz muskają dłonią boskości. Pasują do siebie. Paradoksalnie: najbardziej łączy je niezależność.
Ich ciała i dusze tańczą ze sobą, a taniec ten jest gorący i pełen dobra. Gdy taniec je porywa, ich włosy mieszają się ze sobą, przeplatając barwy brązu, czerni i czerwieni. Razem wyglądają jak płomienie, które rozświetlają najczarniejszą noc. Ich oczy błyszczą jak gwiazdy, gdy o sobie myślą. Ich splecione dłonie uzupełniają się idealnie, jakby były dwoma puzzlami. Wspólnie tworzą więcej niż kiedykolwiek. Dzięki sobie mają więcej artystycznej energii niż kiedykolwiek Dzięki wspieraniu siebie wzajemnie mogą ją rozładować. Nigdy nie czują się tak wolne, płodne, szczęśliwe, piękne, dobre, jak będąc ze sobą. Są sobie potrzebne jak oddechy, ale wiedzą, że siebie nie stracą. Wiedzą, że jedna drugiej nigdy nie zostawi, okłamie, zdradzi. Bez siebie bowiem nigdy nie szczytowałyby jedząc śniadanie, pisząc, malując, rozmawiając, słuchając. Bez siebie nie doceniałyby kolorów codzienności. Bez siebie byłyby nikim.
Ich związek był czysty, wolny. Nic nie płodził i niczego nie odbierał. Nie miał zasad. Polegał na bliskości. Był połączeniem dwóch wyzwolonych umysłów, które miały i mogły wszystko. Ich jedność była Wielką Energią. Ich jedność była TRWANIEM.
Panna Motyl zasypiała co wieczór z myślą, że SEN kiedyś się spełni. Panna Motyl o tym dobrze wiedziała, na razie jednak SEN mieszkał w Krainie Marzeń, by dojrzeć zanim eksploduje. Panna Motyl też musiała dojrzeć, by jej umysł i serce potrafiły wykorzystać pozytywną moc, jaką otrzyma. Już wkrótce…

Sellene

Bez siebie bowiem nigdy nie szczytowałyby jedząc śniadanie, pisząc, malując, rozmawiając, słuchając. - Powaliłaś XD Już przed oczami stanęły mi dwie takie... Nie ważne ^^'
Ogólnie tekst poważny, głęboki, choć zupełnie prosto traktujący o... Miłości. Bo najpiękniej o tak skomplikowanym uczuciu mówić prosto - choć paradoksalnie najtrudniej. Gdy ktoś chce się zagłębić w Miłość tak do końca, to sam się plącze...
A Ty napisałaś to ładnie i do tego sprawiłaś, że przez dobre kilka minut chichotałam się na krześle. Brawo Very Happy

Niewiadoma

(Widzę, że na tym forum większość nie ma ochoty czytać tekstów, nad którymi trzeba odrobinkę pomyśleć.)

Nie rozumiem. Dziewczę jest takie niewinne, mówiła, że ‘miłość należy się każdemu, każdego spotka’, ale kilka linijek później pojawia się zdanie brutalnie odebrano mi wiarę w miłość. Czy to był jakiś skok w przyszłość, albo ja czegoś nie zrozumiałam...? O.o
Ma całą gamę defektów, tak słodkich i niewinnych, że w rzeczywistości tworzą jedną spójną całość. Aaach, to jest moja perełka. Nie wiem dlaczego. Coś mnie chwyciło za serce i za gardło, kiedy czytałam to zdanie.
Tytuł daje do myślenia. Jestem znana z tego, że nad interpretuję i dostosowywuję tekst do własnych potrzeb, ale czy to znaczy, że nasze dziewczę zostało lesbijką, bo zmęczył ją heteroseksualny kicz? Kwiaty, pocałunki, a potem właśnie ta gromadka dzieci, gotowanie obiadów...?

Świetlik

Prawie strzał w dziesiątkę, Niewiadomku;). Chodzi o dziewczynę, która utraciła wiarę w miłość damsko-męską, bo wiele razy ją raniono, a w końcu zadano ostateczny cios, który upewnił ją, że taka miłość nie istnieje. Dlatego zaczęła jej szukać gdzie indziej ^_^. Za dużo zdradziłam? Oj, sorki xD.