Forum zostało przeniesione.

SamoSieja

I gdyby nie takie chwile jak tak… Pewnie już dawno bym umarła.

Nigdy nie chciałam nikogo pokochać, ale ciekawiło mnie jak to jest. Być z kimś, kochać kogoś i czuć to coś, co zakochani nazywają miłością, radością, szczęściem… Jeden wielki burdel.
Więc poznałam Cię i powoli starałam się sprawić, że staniesz się najważniejszą osobą w moim życiu. Trochę to trwało, ale… Udało się. Zakochałam się, ale wciąż nie byłam pewna, czy to jest dobra droga.
Wszystko było cudownie. Kwiaty, spotkania, spacery, pocałunki i wszystkie te inne rzeczy, o których piszą książki i kręcą filmy dla nastolatek, ale dla mnie stawało się to nudne. Na początku wszystko było takie nowe, nieznane i magiczne, osnute mgłą podniecenia. Ale z czasem przyzwyczaiłam się do tego i z fascynujących doznać, to stało się zwykłą codziennością. Nudziłeś mnie.
Nie czekając zbyt długo porzuciłam Cię, by zaoszczędzić sobie większego cierpienia później. Parę miesięcy po Tobie na mojej drodze pojawił się inny. Przystojny, młody, wysportowany i niedostępny. Podniecał mnie. Za wszelką cenę chciałam, żeby był mój. Pragnęłam, by na mnie skupiała się cała jego uwaga, by dla mnie wygrywał zawody, dla mnie oddychał, dla mnie się budził, dla mnie zasypiał, dla mnie płakał… By wszystko, co robi było dla MNIE. Walczyłam i udało się. Czułam wielka satysfakcję. Mój cel został osiągnięty, wreszcie jestem z facetem, który mnie kręci. No i chuj… Po miesiącu zauważyłam, że jest dokładnie tak samo, jak z Tobą, Znów to wszystko stało się nudną, przewidywalną codziennością, znów zniknęło podniecenie i ciekawość. Rzuciłam go. Co miałam się z nim pierdolić?
Postanowiłam sobie wtedy, że więcej nie zbuduję trwałego związku, bo one nie mają sensu. Po co stwarzać z drugą osobą coś, co psuje cały czar?
Spotykałam wielu i wielu pociągało mnie, ale oni też mi brzydli. Zwątpiłam w miłość. To wszystko, o czym na prawo i lewo pieprzyli we wszystkich mediach to zwykły pic na wodę, komercjalny, abstrakcyjny termin, zwany „miłością”.
I wtedy poznałam jego. Wiedziałeś o tym, byliśmy dobrymi przyjaciółmi, bo ta więź miała dla mnie głębokie znaczenie, chociaż jedna…
On starał się do mnie zbliżyć na wszelkie sposoby, a ja ciągle spławiałam go. Nie dawał za wygraną. Złościł mnie, wręcz go znienawidziłam. Jednocześnie zastanawiałam się, jak można tyle czasu walczyć o swoje. Pewnego, zimowego dnia, stał pod moim blokiem i czekał, aż wyjdę do szkoły. Widziałam jak marznie. Otworzyłam okno i zaprosiłam go do siebie. Widziałam na jego twarzy ogromną nadzieję, niewyobrażalną radość.
Zrobiłam mu herbatę, usiedliśmy i zaczęliśmy rozmawiać. Nie starał się poderwać mnie na siłę, zdziwiło mnie to. Później spotkaliśmy się parę razy i…
W końcu i jego porzuciłam.

Sellene

Fałsz. Obłuda. KŁAMSTWO. HEREZJA!
Nie rozumiem, jak tak można. Ranić innych. Nudzić się.
Ja wciąż odkrywam Go na nowo i nie nudzi mi się to od... Czterech lat...?
Czy choćby od ponad roku, który jesteśmy parą.
Jak możesz...?

SamoSieja

Nieee... Ja ich tak nie porzucam:P
To fikcja literacka xD Spokojnie

Ale tak swoją drogą, zdałam sobie ostatnio sprawę, że mi się jeden podoba, ale nie chciałabym z nim być, bo tajemniczy i niedostępny jest lepszy.

Niewiadoma

Sellene, obudź się.

A więc. Tekst jest całkiem całkiem. Zdziwiło mnie tylko zdanie Nie czekając zbyt długo porzuciłam Cię, by zaoszczędzić sobie większego cierpienia później. Jakiego cierpienia? Wydawało mi się, że ją nudził, że miała go dość - o jakim cierpieniu mowa? (Chyba, że to specjalny zabieg, który miał nam pokazać, że ta panienka również ma uczucia i nudzi się, bo nie znalazła swojego księcia...? Albo to ja nad interpretuję.)
Myślę, że byłby cud-miód, gdybyś tylko wrzuciła tam odrobinkę barwnych opisów. Chociażby tej rozmowy przy gorącej herbacie. Słowa W końcu i jego porzuciłam. zrobiłyby jeszcze większe wrażenie na czytelniku, gdyby wcześniej dowiedział się czegoś o tym nieszczęsnym chłopaku.
Nie mam nic przeciwko przekleństwom w tekstach, ale należy ich używać umiejętnie. No i chuj… sprawiło, że poczułam się, jakbym czytała pamiętniczek gniewnej trzynastolatki.
Urgh... Sama nie wiem. Czegoś mi tu brakuje. Jakiegoś... uczucia?

Sellene

Łobudziłam się, dziewczynki, to było do podmiotu, nie do SSieji Razz

Bo jak napisałam to w "Jak ona mogła", to brzmiało trochę nie-teges.
(Następnym razem to podkreślę).

Niewiadoma

Miałam na myśli: obudź się z tego swojego romantycznego urojenia, ale nie ważne Very Happy

.

Świetlik

Mi też czegoś brakuje, choć zamysł i większa część wykonania mi się podoba. Zakończenie jak dla mnie jest w porządku, choć faktycznie uderzyłaś z nim zbyt szybko. Zaliczam raczej do dobrych opowiadań. Może spróbujesz je nieco poprawić, dopracować? Very Happy

SamoSieja

Hmmm...
Jak mnie złapie wena, to nad nim popracuję.

Yumi

Ech... rozpisałam się jak nie wiem i wykasowało mi wszystko, czego nie mogę odzyskać. Jestem zła. Wybacz, przez to, że nie chce mi się pisać tego jeszcze raz napiszą po prostu, że ogólnie opowiadanko mi się podoba. Opisy mają nastrój i przekazują go, w moim wypadku. I zgadzam się z dziewczynami. Miło by było, gdybyś nieco rozbudowała zakończenie. I jeśli złapałabyś dużo weny, to może udałoby Ci sie napisać kilka zakończeń. Z chęcią bym je przeczytała ^^