Forum zostało przeniesione.

SamoSieja

Bardziej nazwałabym to "świat bardzo mało prawdopodobny" ale walić to. Mam doła, więc piszę i nie ma to związku ani z Panem B(N), ani z jakim kolwiek innym kimś, żeby było jasne.

*****

Widzę zachód słońca, a on przypomina mi o tym, że już nigdy Cię nie odzyskam. Siedzę na samotnej skale na szczycie urwiska. Wiatr rozwiewa moje włosy, które unoszą się na wietrze, tak delikatnie falują… Jak morska woda pode mną, jak nieokiełznany żywioł, jak zniszczenie, którego nie da się zatrzymać. Słońce zanurza się w otchłani, w ciemności i mrozie. Tam, gdzie teraz jest moje serce, którego nic już nie uratuje. Lecz nie panikuję, nie krzyczę, nie płaczę. O tych wszystkich uczuciach już dawno zapomniałam, odeszły tak jak Ty, nagle. Z dnia na dzień przestały istnieć, jakby ktoś je wyłączył, odebrał im siłę. Pozostała tylko chłodna pusta, która ziębi moją duszę. Ciemna, niczym nie wypełniona przestrzeń, która pochłania mnie coraz bardziej.
Czuję zapach wody, lasu. Wszędzie wokół żywe istoty, ptaki, ryby tak radosne, tak szczęśliwe, nie posiadające uczuć, myśli, inteligencji. One nie są zdolne poczuć, przywiązać się, nie są w stanie rozpaczać po stracie. Nie czują i nie czuły, nie wiedzą jak boli czyjeś odejście, jak brak uczuć pożera umysł, odbiera zmysły.
Ta cisza… Ona jest ukojeniem, najniebezpieczniejszym ratunkiem, balansuję na granicy. Zastanawiam się, czy skoczyć. Nie chcę, ale coś w głębi mnie podpowiada przerażające myśli „chcesz żyć bez uczuć? Chcesz być pustym ciałem i umysłem skazanym na tułaczkę po świecie? On już nie wróci, nie wróci…
Wstaję, patrzę w dół i myślę. Próbuję myśleć, odgonić wszystkie złe krzyki, wyciszyć zmęczony umysł. Wyobrażam sobie, jak lecę wolna w dół, jak przez kilka krótkich sekund jestem tylko ja, moja decyzja, żadnego „ale”, żadnego „nie”, niczego, co może mnie powstrzymać. Zawsze chciałam latać, wznosić się ponad wszystkich… Patrzeć z góry jak biegną, jak marnują swoje życie, nigdy nie goniłam za tym, co oni, zawsze byłam kimś innym, zamkniętym w swoim świecie.
Postanowiłam. Podeszłam do skraju urwiska. Rozłożyłam ręce, zamknęłam oczy i stałam tak chwilę ciesząc się, że podjęłam tę decyzję. Żegnałam się w myślach ze światem, z przyjaciółmi, bliskimi, wszystkimi, których znam, z nim…Starałam się nie pominąć żadnego z nich. Wzięłam głęboki oddech i przechyliłam się naprzód wstrzymując powietrze głęboko w płucach. Szarpnięcie, ciszy, rozpaczliwy głos. Poczułam czyjąś dłoń na nadgarstku. Ktoś odsunął mnie od brzegu, objął ramieniem. Otworzyłam oczy. Przede mną stał jeden z tych niewielu, o których nawet nie śmiałam myśleć. Z przerażeniem na twarzy patrzył prosto w moje puste oczy, coraz mocniej ściskając rękę, jakby bał się, że zaraz wyrwę się i skoczę. Jego wielkie oczy drżały z przerażenia. Mrugnęłam nieprzytomnie, spróbowałam odsunąć rękę. Wtedy drgnął i zapytał niepewnie:
- Dlaczego?
Patrzyłam wpatrując się tępo w drzewo zaraz za jego plecami. Poczułam falę gorąca, która przeszła przez moje ciało. Coś wewnątrz mnie zaczęło zapełniać pustkę, odgarniać mrok. Do oczy napłynęły mi łzy. Ledwo słyszalnym szeptem wydusiłam z siebie tylko
- On już nie wróci…
Po policzkach popłynęły łzy, wtuliłam się w chłopaka. W jednego z tych, którzy nigdy nie byli dla mnie tak ważni, którego traktowałam jak obojętnie. Było mi wstyd, że to właśnie on stoi tu ze mną, jako jeden jedyny, gdy inni odeszli. Gdy zostawili mnie samej sobie, tylko on został do końca.

Dla Pana D Od Pani M Przez Pana K

***

Tak wiem, krótkie i do dupy, ale dawno nie miałam naprawdę weny, więc z wprawy to już na dobre wyszłam.
PS Nie czytałam tego po napisaniu - taki spontan, więc przepraszam za błędy.

Świetlik

Hm, delikatnie falujące włosy jak brutalny żywioł? Chyba kiepskie merytorycznie porównanie.

SamoSieja

Hehe, lubięTwoje komentarze, bo zawsze coś wnoszą Wink

A co do opisów - ostatnio mi się zmieniło i zaczęłam je pisać, tylko, że strasznie ciężko mi to idzie, ale ćwiczyć, ćwiczyć^^
Wlaśnei zdałąm sobie sprawę, że to było o gościu, na którego teraz lecę, ale jak to pisałam, to po prostu mnie natchnęło, że w pewnym momencie on mnie pocieszył, gdy innych jakoś tak nie bło - takie bzdurne było co w szkole... Cholera:P