Forum zostało przeniesione.

Świetlik

Siedzę nad cappuccino i piszę. Za oknem nie pada śnieg ani deszcz, już po Dobranocce, więc i słońce nie świeci okazale. W ogóle nie świeci. Może księżyc jest na niebie – mówię od niechcenia. Nie wiem, czy jest. Siedzę nad cappuccino i piszę, nie chcę sprawdzać.

Trochę o cappuccino. Siedzi sobie bezpretensjonalnie w kubku, który ktoś patriotycznie przeplótł czerwonym i białym. Ma na sobie, tuż przy okrutnie wyrzeźbionym uchu, napis „Nescafe” – już nie patriotycznie. Cappuccino miało piankę. Pianka została jedynie na obrzeżach kubka, wypita zanim zdążyło się ją opisać. Zanim zdążyło się opisać cappuccino, całe zostało wypite. Przerywano mi tyle razy, ile razy pobierałam z kubka patriotycznego napój.

Siedzę nad patriotycznym kubkiem, który samodzielnie opróżniłam z napoju, i piszę. Wciąż pamiętając o bezczelnych ćwiczeniach z gramatyki, które muszę zrobić na jutro. Jest za dziesięć ósma. Wciąż pamiętam o wszystkich obowiązkach, jakie mnie czekają. Wciąż przypominam sobie, co chwila zerkając na kwestionariusz przyjęcia ucznia do gimnazjum nr 13 im. Unii Europejskiej we Wrocławiu o takim właśnie tytule, o moim braku odpowiedzialności i ciągłym niechlujstwie uczniowskim. Wciąż plącze mi się w głowie myśl o tym, że ćwiczenia z gramatyki są zaległe, że karta o wyborze gimnazjum powinna dawno zostać oddana. Do tego sekunda po sekundzie narasta we mnie strach, bo zgubiłam karteczkę, która mówiła o jednym procencie od zarobków na rzecz szkoły. No i problemy z przedmiotami, które dla wielu są banalne. Nie wyrabiam, nie wyrabiam, nie wyrabiam – wciąż sobie powtarzam i brak mi już tchu od wyścigu tego jednego zdania z drugim i trzecim takim zdaniem w mojej głowie. Choć swobodnie mogę oddychać, to wciąż brak mi tchu. Bo muszę kuć o witaminach, napisać sobie wstępne formułki na konkurs z angielskiego. Bo muszę poprawić sprawdzian.

A najchętniej zaszyłabym się gdzieś i przypatrywała się światu z rozgrzanej jaskini znajdującej się w wysokich górach. Siedziałabym tak skulona, wiatr targał by moje włosy i patrzyłabym. Świat stałby się naprawdę niezwykłym, a nie tylko „wmawianym-niezwykłym”. Mogłabym się położyć i nie wstawać, a dzień zaczynać wtedy, kiedy zechcę. Doba mogłaby trwać nieskończoność, a ja bym listkami, które się przypałętały, wykuła na jaskiniowych ścianach moją historię.

Lecz siedzę nad kroplą cappuccino i zaraz ją pochłonę w nadziei, że ta właśnie część cappuccino zatrzyma czas. However, tuż przed tym siedzę na krześle, które jest moją małą jaskinią. Mam poczucie obowiązków i niespełnienia. Nie wiem już na co narzekać, a na co patrzeć z dystansem i zastanawiam się raz nad historią, którą miałam pokochać, a raz nad tym, czy kiedykolwiek uda mi się być sumienną uczennicą.

Czekam na glany, kończę pisanie i wypijam kroplę nadziei o smaku cappuccino posłodzonego dwoma płaskimi łyżkami cukru – specjalnie na potrzeby twórcze.

Wiecie, ostygło.

Yumi

Bardzo nastrojowe. Miło mi się czytało. A nadzieja matką głupich. Z drugiej strony to takie przynudzanie, ale ja lubię czytać przynudzające, ale za to ślicznie opisane historyjki. Choć wkleiłaś to 18 marca, to i tak powinnaś wziąć się w garść i walczyć. A cappuccino jest dobre. Rzadko piję, ale jak piję, to z przyjemnością. Dziś razem z Tobą wypiłam cappuccino, poczułam jego smak, swój własny smak. Przesyłam całuski :*