Forum zostało przeniesione.

Niewiadoma

Dawno, dawno temu młodociani pisarze tworzyli w harmonii i pokoju. Ale pewnego dnia na horyzoncie pojawiły się tak zwane ,,serwisy oceniające". Istoty złe, wredne i okrutne, które tępiły wszelakie przejawy anormalności i indywidualności bohaterów ff'ów. Zwłaszcza tych potterowskich. Wyśmiewały, krytykowały, pokazywały palcami, pluły i bluzgały. Biedni autorzy doszli do wniosku, że jedyną ucieczką przed ich okrucieństwem jest kamuflaż. Skreślili wszystko co odbiega od normy. I tak półświatek myloga ,,zakwitł" od ff'ów ,,głebokich". Takich, których bohaterka nie jest nikim niezwykłym. Najczęściej miewa około 17-20 lat, pracuje, różdżką posługiwać się nie umie i prowadzi względnie normalnie życie mugolaka, razem z jego wzlotami i upadkami. Często miewa też rozległe pasje, takie jak dziennikarstwo, teatr, muzyka et cetera, et cetera. Och, i oczywiście nie potrafi odnaleźć się w rzeczywistości.
Ale, czytelnicy, czy to naprawdę nie... żałosne?
Gdyby patrzeć na to w ten sposób, Harry jest tak klasycznym przykładem Marysi (Mariana), że można by zgiąć się w pół ze śmiechu i nigdy nie wstać z ziemi. A jednak go kochamy. A jednak tworzymy na jego podstawie.
Gdyby Rowling chciała stworzyć postacie zwykłe, napisałaby obyczajówkę.
Osobiście, nie mam nic przeciwko bohaterkom z niezwykłymi mocami. Umieszczanie szaraków w ff'ach potterowskich to poprostu plugawienie pracy pani R. W Harrym Potterze nikt nie jest szary. Snape nie jest. Neville (?) nie jest. Hermiona nie jest. Ron nie jest. Malofy nie jest. I można tak wymieniać bez końca.
Co wy na to?

Świetlik

Popieram! Zgadzam się całkowicie i cieszę się, że wreszcie ktoś to napisał! Ha! Ja na to nie wpadłam, żyłam wśród tych reguł 'nic, co jest przeklęte'. Ha! Ale teraz będę tolerować wilkołaków, wampirów i Bóg wie co w świecie Potterowskim. O ile nie odbiega od kanonu, ot co!

Libra · Gość

Takoż popieram, jednakże zawsze byłam przeciwko umieszczaniu w fanfikach na podstawie Pottera jakichś bardzo-bardzo uzdolnionych osób. Rozumiem - moce magiczne. W końcu to fanfiki potterowskie. Jednakże! Mieszanka: jedna trzecia wili, jedna trzecia elfa i jedna trzecia wampira, plus szklanka nadprzyrodzonych mocy, nadzienie z niebywałej inteligencji i polewa z doskonałej urody - to chyba przepis na Mary Sue? (Och, poetyckość!) Jestem raczej przeciwko umieszczaniu wampirów w fanfikach potterowskich. Wilkołaki jeszcze strawię - ale wampiry to przesada.
Tyle chciałam.

Niewiadoma

Zacznijmy od tego, że elfów jako takich w Harrym wogóle nie było ;>. Gdyby autorzy trzymali się kanonu, wszystko byłoby idealnie i nie byłoby żadnego polowania na Marysie. (O dawce realizmu a props postaci idealnych nie wspomnę.) Wampiry mi tak jakoś do świata Harrego nie pasują... za mało chyba było o nich słychać w tych sześciu tomach, żebym mogła ich tolerować.

Libra · Gość

No właśnie. (; Dlatego tak niebotycznie mnie irytują we wszystkich fanfikach. Elfy znaczy.
Nawet mi się wydaje, że wampiry to się w ogóle do 'bestiariusza' zaliczają, tak jak chimery i cała reszta. Dlatego nie trawię ich w fanfikach.

Yumi

Zgadam się. Dla mnie wampiry w ff-ach potterowskich nie są zbyt miło widziane, natomiast wilkołaczki są boskie.

Świetlik

Ua! A mi sie przypomnialo! Ktos kiedys stworzyl dziedziczke WSZYSTKICH z zalozycieli Hogwartu;D

A ja w sumie chetnie bym przeczytala co nieco o zupelnie tempym(BARDZIEJ niz Crabe i Goyle razem wzieci) kolesiu, ktory ledwo nie stal sie wampirem i musi uratowac swiat przed Voldziem, bo Harry wolal ratowac Cho Chang(i Ginny go rzucila). Mwahaha! Chyba cos takiego napisze!

Ale w sumie jak ktos jest taki boski, cud i idealny to ma i tak najgorsza z wad bohaterow: przeslodzenie. To taki idealny juz nie jest. O! Co ja mam zrobic? Niedlugo mi przyjdzie oceniac bloga o Remusie i Katii. Jak to ostatnio ocenialam, to kolesiowa byla taka szara Mary Sue. Przeniosla sie chyba na 5 roku do Hogwartu z Beauxbatons, wszyscy ja polubili, Remusik sie w niej zakochal, a potem ona odkryla, ze jest wilkolakiem(Remus), ale nadal go kochala. Czy jakos tak. Ciekawa jestem, co teraz. Autorka powiedziala, ze sie poprawila. Az sie boje, jak bardzo. Bo ostatnio jej powiedzialam, ze jej twor jest nic nie warty i nie powinien istniec. Ach! Na co mam wiec zwracac uwage???

Libra · Gość

TAK! Pamiętam dziedziczkę wszystkich założycieli! Hahaha, ona była świetna. XD
Remus i Katia? Remus i Katia? Widziałam taki twór. Czy ta Katia aby ma na nazwisko Moreto?

Świetlik

Nie wiem. remus-and-katia.mylog, jakos tak! Very Happy

Libra · Gość

Aa, to Katia Moreto. Widziałam ocenę tej panienki na Priori Horcrux, niezbyt dobrze wypadła. (;

Sellene

Mary Sue nie da się po prostu uniknąć.
Zawsze jakaś jej cząsta jest i będzie w każdym bohaterze, jeśli będziemy jej szukać na siłę.

Tak więc całą sobą popieram Alexz'a Wink

mateusz

Wiecie co? Wszędzie jest Marry Sue... to moze i lepjej. Jej nie da się uniknąć. To ona pojawia się w bohaterach naszego debiutanckiego FF. Powiem tak: Ludzie, którzy za wszelką cenę chcą tego uniknąć robią ze swego bohatera Bad Girl (Przeciwenstwo MS). Więc piszmy naturalnie, nie robiąc z bohatera bałwana Razz

Sellene

Ale Bad Girl to TEŻ jest Mary Sue... :/

mateusz

Nie, to jest odwrotność Merry Sue Wink

Sellene

Bad Girl się do Mary Sue zalicza, radzę przeczytać felieton Syville (przepraszam za adres z innego fora, ale jest to osoba godna polecenia i wzór pisarski) - http://sylville.fora.pl/viewtopic.php?t=14
Mam nadzieję że to rozwieje wątpliwości.

A na wikipedii nie ma napisane, ze Bad Girl to przeciwieństwo Mary Sue.

mateusz

Dzięki. Poczytam sobie Razz

Być może jestem w błędzie.

Sellene

Nie ma za co. Felietony Syville są godne uwagi i polecenia ^^

mateusz

Oddaje honor Razz

O tak, bardzo mi się spodobał ten felieton. Polecam Razz

I biore się za czytanie innych. Jeszcze raz dzięki Wink

Sellene

Nie ma sprawy, ona genialnie pisze nie? Very Happy

mateusz

No... i to jak Razz

Dlaczego ja na to wcześniej nie wpadłem ? <zaciera ręce> Razz

Sellene

Musisz rozszerzać horyzonty w forumowym światku Laughing

Nefertari

Racja... Uniknąć się nie da, bo każde z nas, nawet w realu, jest w jakiś sposób niezwykłe i wyjątkowe, a przecież - tymbardziej! - nie chcemy opisywać nudnego życia nudnych bohaterów. Muszą mieć jakiś charakter, żeby ktokolwiek kiedykolwiek chciał o nich czytać.
Mnie się wydaje, że nie należy wpadać w skrajności i wówczas odnajdzie się drogę ku twórczości dobrej, bez zabawy w Mary Sue. Chociaż... Właśnie - jak się chce, to się ją wyłapie wszędzie Wink

Panna O.

Ja jednak jestem tempa... cóz wybaczcie mi ale dopiero od niedawna zaczełam czytać różne blogi i wogóle to jest moje pierwsze forum... otóż KTO TO JEST TA MARY SUE ? (nie bijcie Smile

) a no i jeszcze co oznacza skrót FF i prosiłabym z objasnieniem bo tempemu to jak krowie na granicy trzeba tłumaczyc Smile

kurcze aż mi głupio że tak mało wiem... Smile

Niewiadoma

Gdzie ty się uchowałaś? XD
[link widoczny dla zalogowanych] Tutaj o Marysi.
[link widoczny dla zalogowanych] A tutaj o Fan Fiction (FF).

Panna O.

Łoj w zacofanej aczkolwiek o ,,unspoilt countryside" wiosce Kochanowie Smile

Gdzie psy dupami szczekają, słońce tyczka podpierane, a sołtys na noc asfalt zwija. Gdzie chyba tylko ja i moja kumpela mamy neta Smile

I dzieki wielkie za linki teraz juz wiem Smile

zaczynam sie wybijać heh Smile

Lily_14 · Gość

Moim skromnym zdaniem nie da się uniknąć zjawiska Mary Sue. Nawet najbardziej doświadczeni pisarze, celowo lub nie, uosabiają swoich bohaterów właśnie z takimi głupimi zjawiskami. Nie możemy oczekiwać, że młodzi autorzy piszą opowiadania z bohaterami opartymi na Marysi Zuzannie. Czasami jest to dobre, czasami cholernie złe.

Lily_14 · Gość

że młodzi autorzy nie będą pisać opowiadań z Mary Sue. przepraszam pomyłka ;d

Niewiadoma

Edytuj Lily, bo pisanie dwóch postów jeden z drugim jest teoretycznie zabronione.

Grace

Owszem, zgadzam się z Niewiadomą. Najlepiej, jeżeli bohater jest barwny i charakterystyczny, posiada jakieś oryginalne cechy (ot, zamiłowanie Diany druzgotkami czyli ff Kate).
Grunt to nie przechodzić z przesady w przesadę. Bo w fantastyce o to łatwo. A idealne córeczki Morty'ego nadal są powszechne, tak samo jak i szare Puchonki, nielubiane brzydkie kaczątka, nieumiejące rzucić prostego zaklęcia.
Np. taka Dilys (autorstwa Tab). Nie była idealna, a mimo to wzbudzała we mnie szczerą sympatię. I to opowiadanie bardzo mi się podobało.
Podsumowując moją nieco chaotyczną wypowiedz, można stworzyć dobrego ff, bez Mary Sue, will, wilkołaków, wampirów itp., ale też szarych, bezpłciowych bohaterów.

amator · Gość

hm, tak czytam i czytam o Mary Sue i widzę, że wszyscy starają się stworzyć listę cech, które pozwolą łatwo zakwalifikować kto jest a kto nie MS i trafiam na testy typu: jeśli twoja postać ma włosy w dziwnym kolorze, jest córką Voldemorta i ćwierćkrwi wampirem (chyba po mamusi?) to jest to Mary Sue czystej wody.

Nie wydaje mi się to słuszne. Jak wiele osób zauważyło, literatura mainstreamu pełna jest postaci spełniających te kryteria a jednak (A JEDNAK) nie będących Mary Sue. Jak to się dzieje? Tylko i wyłącznie przez braki warsztatowe autora.

Braki warsztatowe polegające na tym, że coś, co fajnie wygląda w mojej głowie (czyli rzeczona moja autorska, wymyślona postać) nie wygląda już tak fajnie jak ją z tej głowy wypuszczę, tzn przeleję na papier.

To naprawdę nie chodzi o to, czy to będzie ćwierć wilkołak, wiedźmikołaj, świat dysku albo ŚMIERĆ - ponury - kosiarz, Neo, Geralt albo Superman. O! albo nawet szekspirowski Oberon, Puk czy trzy wiedźmy na początku Makbeta. Czy ta postać będzie nosić strasznie długi płaszcz w mieszanym stylu wojskowo-techno (Neo) czy czerwone majciochy na niebieskich elastycznych kalesonkach (Superman) czy będzie mieć obrysowane czarną krechą oczy, kolczyki, koraliki i piórka we włosach (Jack Sparrow) czy co tam autorowi zaświta w bezwenną (od weny) noc.

Zasady są po to, żeby je znać a potem... złamać.

Autor musi chcieć opowiedzieć jakąś historię. O tym jest cała literatura. Z tego powstała i tylko to ją napędza. Niepohamowana chęć opowiadania historii.

Autor musi być pewny siebie, więcej powiem: chełpliwy, odrzucający krytykę (tak, tak!), plujący jadem na innych autorów, musi kraść pomysły bo wszyscy kradną tylko nikt się nie przyznaje, no poza François Rabelais (a ten chyba wiedział co mówił i to jak dawno temu, bo już w XVI w). Autor musi być dyktatorem, Mojżeszem, który zechce wziąć czytelników za przysłowiową mordę i zaprowadzić ich tam, gdzie sam chce.

Bo to jest jego historia, którą chce opowiedzieć.

No, dobrze... autor jest zamordystą, bezczelnym palantem i chamem, nikogo nie słuchał, napisał co napisał i nagle zderza się z rzeczywistością. A rzeczywistość jest taka, że jedne historie się podobają a inne po prostu nie. Krytycy i teoretycy literatury głowią się czemu się tak dzieje, skąd jeden utwór jest boski a inny przeciętny a jeszcze inny wzbudza śmiech. Politowania... I jakoś nikt jeszcze nie napisał takiego schematu, takiego poradnika co by z każdego robiła Tołstoja i Dostojewskiego. Czemu? Ano, bo do dobrej literatury, do samego procesu jest potrzebna ta... szczypta magii. Coś, co wymyka się regułom, algorytmom, receptom.

Magię musicie załatwić sobie sami, z Panem Bogiem, z Muzami, z Aniołem Stróżem każdego pisarza.

Zostaje warsztat... Umberto Eco napisał (lecz nie była to jego oryginalna, zdaje się, myśl): książki opowiadają o innych książkach. Trzeba czytać i czytać i czytać i myśleć o tym, jak ten czy inny Autor rozwiązywał takie czy inne problemy, jak podchodzi do dialogów, jak rozwiązuje kłopot z tempem, z oddechem, z czasem, z punktami zwrotnymi itd a potem gdy już to wiemy (mniej więcej) - siadamy i piszemy. PO SWOJEMU.

Nie martw się, że jesteś amatorem. Amator zbudował Arkę Noego a Tytanika... zawodowcy. Chciej opowiadać. To wystarczy...

Problem z Mary Sue polega na tym, że to postać, która jest ZA BARDZO. Za bardzo we wszystkich kierunkach. Takie postacie są... martwe. Postać, która żyje jest to postać, która ma coś bardziej niż przeciętna (to oczywiste, przecież z jakiegoś powodu znajduje się w centrum wydarzeń i dlatego wybraliście ją za bohatera historii) ale z drugiej strony ma czegoś mniej. To ścieranie się tego bardziej z mniej tworzy napięcie, jest osią konfliktów (czyli akcji), powoduje, że czytelnik zaczyna mieć stosunek emocjonalny do postaci. Czytelnik nie musi postaci kochać tak, jak my (rodzic i autor) ją kochamy - bezwarunkowo, radośnie. Wręcz przeciwnie, to co sprawia, że czytelnik kocha postać jest często tym, co sprawia, że jej nie lubi, popatrzcie na przykład na HP, jedna z najbardziej lubianych postaci cyklu to Snape, osobnik sadystyczny, zakompleksiony, nieprzyjemny w obejściu, brzydki i zaniedbany (ale która z tych severomaniaczek myśli o tym, że miał wciąż tłuste włosy i pewnie niezbyt ładnie pachniał, nie mówiąc, że był chudy, miał martwe spojrzenie i wielki nos?). Co sprawiło (poza doskonałą rolą Alana Rickmana), że wzbudza tyle pozytywnych emocji?

Czemu polubiliśmy Rona, który wydaje się być jakąś gorszą kopią swoich braci no i oczywiście Harry'ego? Co sprawia, że mimo wszystko lubimy kogoś takiego jak Hermiona, choć w realu nigdy byśmy nie chcieli jej nawet poznać (kujonka, zarozumiała itd). Czemu tak lubimy rozrabiaków z ADHD Freda i George'a?

Bo są żywymi ludźmi, choć formalnie mają cechy, które kwalifikowałyby ich jako Mary Sue (ale tylko formalnie i tylko w pewnej części) np mają niezwykłe uzdolnienia, wszyscy ich lubią, są tacy, jacy sami chcielibyśmy być (np odważni i wspaniali sportowcy), lub jacy jesteśmy (pomijając magiczne dodatki) a jednocześnie mają swoje nawyki, wady, chwile zwątpienia, rozsterki, odczuwają lęk, szukają miłości i przyjaźni (bo nie jest im dana ot tak pod choinkę), sprawdzają siebie.

Mary Sue to też taka postać, która nie ma szans upaść, bo autor pilnuje jej jak oka w głowie. A przecież prawdziwy bohater jest dlatego bohaterem, że możemy go narazić na wszystko to, czego sami byśmy nie chcieli zaznać w realu. Niech zatem walczy i niech upada. Jeśli uważasz, że już dosyć, że już twój bahater jest w takiej opresji, że więcej nie zniesie, to znaczy, że trzeba go jeszcze pognębić, nasłać na niego trolla koniecznie z wścieklizną i bólem zęba, krwiożerczą bestię, która ma zatwardzenie albo właśnie wróciła z ZUSu, zadzwonić po Voldemorta.
Oczywiście bohater nie może pokonać ich dlatego, że właśnie odkrył, że ma w kieszeni miotacz protonowy chyba, że autor gdzieś wcześniej podczas opowiadania mu go włożył do tej kieszeni i czytelnik to wie. A nawet jeśli ma, to niech zgubi, niech mu Voldemort zabierze, niech mu nakopie, niech wyceluje mu w głowę i powie coś w rodzaju: zmów paciorek, Mary Sue, bo zaraz wyślę cię do piachu!

I dopiero wtedy, naprawdę w obliczu śmierci niech bohater się podniesie i zwycięży. I nie dzięki temu, że JEST, ale dzięki temu jakim STAŁ SIĘ w trakcie tej opowiadanej historii. Niech odkryje, że to co było jego słabością jest jednocześnie siłą. Że to, czego się nauczył może teraz wykorzystać. No i Autorze... dajże szansę czytelnikowi. Niech i on coś z tego wyniesie: daj mu jakiś porządny morał albo cyniczny tekst na koniec, niech zostanie z czymś po kropce ostatniego zdania.

Osobiście lubię historie, które pokazują, że nawet zwykły człowiek może podnieść się z największej opresji przez siłę, którą znajduje w sobie, nawet jeśli już był moment, że nie chciało mu się żyć w ogóle.

Ja lubię, gdy autor pozostawia mnie w przekonaniu, że człowiekowi można zabrać wszystko, wolność a nawet życie, ale nie można mu zabrać godności. I że dopóki możesz chodzić, możesz pójść tam, gdzie chcesz.

Dlatego Autorze, dziś zaczynasz od Mary Sue a za 20 lat dojdziesz do największej powieści swoich czasów. Dlaczego? Bo możesz.

Sellene

Mądrze powiedziane... Zupełnie inne podejście do tematu Smile

Choć sama nie zachwycam się Umberto Eco i jego tworami, to jednak to zdanie o książkach było warte wtrącenia.
I definicja, że Mary Sue jest za bardzo... Może w tym tkwi szkopuł, który tak trudno przełamać?
Dziękujemy za porcję dobrego tekstu Smile