Forum zostało przeniesione.

Sellene · Wysłany: Wto 10:35, 06 Mar 2007 Temat postu: MSue w literaturze...

Zauważyliście, że gdy zaczęło się tępienie Mary Sue w internecie zaroiło się od szarych, niby przeciętnych postaci, z których każda autorka starała się zrobić kogoś charakterystycznego, a jednocześnie panicznie bala się wykroczenia poza "normalność"?

Nie o tym miało być. Otóż: Głównym bohaterem prawie każdej książki jest postać MarySuistyczna. (prawie) KAŻDEJ.
Wszyscy mają jakieś "specjalne właściwości", ratują świat przed zagładą, bronią honoru, sprawiedliwości i ogólnej dobroci.

Dlaczego więc tak tępimy i boimy się stworzenia totalnej Mary Sue, skoro każda postać książkowa jest nią conajmniej w połowie?

Według mnie chodzi o strach przed oceną, przed tym, że ktoś w komentarzu może zjechać dane dzieło "Ahahaha, jaka mary sue!" etcetera.
Pomimo wszystko MarySuistyczne postacie NIE SĄ tak szablonowe, jakby się wydawało (spójrzcie na literaturę).

Co o tym sądzicie?

Świetlik · Wysłany: Wto 14:10, 06 Mar 2007 Temat postu:

Hm. Jak dla mnie sęk w tym, żeby stworzyć bohatera oryginalnego, którego się wciąż nie wychwala, a który ma kłopoty, bo na przykład jedna z jego wad zbyt się ujawnia. Szare postacie są nudne równie jak większość tych, które są super ekstra etc. No cóż, żeby stworzyć świetną postać trzeba obok talentu mieć szczęście(lub wyczucie). Choć i tak wiadomo, że chwytamy za wszystko, co media podsuną:-]

Niewiadoma · Wysłany: Wto 17:53, 06 Mar 2007 Temat postu:

Cóż. Zależy jak wyjątkowa jest postać. Jeśli mamy do czynienia z córką Voldzia (co przecież brzmi naprawdę... wyjątkowo) od razu uciekamy gdzie pieprz rośnie ze strachu przed oklepaniem (a tak swoją drogą mam takie dzieło na koncie XD). Najważniejsze to spróbować stworzyć coś swojego, a wtedy nikt nie doczepi się do Mary Sue.
A ja stawiam na czynienie bohatera wyjątkowym właśnie przez jego wady (cóż.. a Alexzem nie wyszło, ale...).
A tak swoją drogą to kiedy piszę... ostatnią rzeczą o jakiej myśle, to rozważania czy bohater jest MS czy nie. I to chyba dobry sposób. Bo unikam robienia z niego tej szarej odwrotności (prawda...?).

A z tą literaturą... w większości moich ulubionych książek, bohaterowie są tak dalecy od Mary Sue... że muszę się nie zgodzić. Chociażby Podaj Dalej. Cudowna książka. I postacie są tak mdląco niemaryinieodwrotnośćiczne, że aż chce się płakać ze szczęścia. Analizuję właśnie, skąd ten fenomen.

Ta wypowiedź jest tak zawiła, że nawet ja jej nie rozumiem.

Świetlik · Wysłany: Wto 18:56, 06 Mar 2007 Temat postu:

Też mam takie dzieło. Było jednym z najpopularniejszych, jakie ublogowałam:D(zaraz potem była zakochana-w-severusie. Moja cudna;*)

A ją rozumiem^^ I w sumie się zgadzam. A sposobów na nie mariannoczenie bohaterów jest pewnie tysiące. Ot.

Shei · Wysłany: Wto 23:05, 06 Mar 2007 Temat postu:

Cóż, wg mnie szukanie Marysi mija się z celem. Rzecz w tym, że bohaterka książki (bądź bohater) MUSI być choć trochę Marysią. No... chyba, że to książka psychologiczna, historyczna, biografia. Sądzę, że to nie ma sensu gdy zwłaszcza w ocenach blogowych widzą to tak właśnie na opak. A konkretnie(na przykładzie wiedźminowej Cirilli):
a) Dziewczyna o wyjątkowych zdolnościach. Bardzo mądra, utalentowana, zwinna, szybka, zręczna a jednoczesnie powabna i seksowna (później). Nie dość, że walczy jak "wiedźminka" to jeszcze czaruje i umie przenosić się w czasie. Ma wielgachne, zielone oczy. Kogo nie spotka to by ją chciał w krzyny, a jak nie w krzyny to pod brzeszczot. Ale ona - hop siup - młynki, piruety i wróg nie żyje.
Tak. Prawdziwa Mary Sue. Ale ja uważam, że to powinno być tak:
b) Główna bohaterka książki, w której żyłach płynie elficka krew, dzięki czemu odziedziczyła niespotykaną urodę i talent magiczny. Uczyła się sztuki walki od wiedźminów, bo jednemu z nich była przeznaczona jako dziecko niespodzianka. Ciężkie dziecinstwo zahartowało ją i uodporniło na ból. Z początku błądziła, lecz w końcu zrozumiała czym jest naprawdę życie i że zemsta nie jest tak słodką jak się wydaje.

Odbierzmy jej wszystkie cechy i zacznijmy od początku. Co się stanie?
Cirilla zginie w wieku kilku lat bo jej odbije palma i sie rzuci na miecz. Bo nie miała swojej inteligencji.
Dobra, niech ma swoją inteligencję.
Cirilla zostaje pożarta w Brokilonie przez jakiegoś dzikiego zwierza bo nie była w stanie sobie poradzić.
Dobra, dajemy jej trochę sprytu.
Cirilla ginie bo podczas najazdu na Cintrę Nilfaardzki zolnierz pomylil ją z wiejską dziewuchą i zadźgał na miejscu.
albo:
Cirilla nie jest w stanie poradzić sobie z pracą u druidów więc popełnia samobójstwo.
Cirilla ma dość wiedźmińskich treningów w Kaer Morhen i ucieka. Umiera z wyczerpania i głodu.
I tak można w nieskończoność. Zwykła bohaterka by nie przeżyła. Żaden Harry Potter, Artemis Fowl, Scarlett O'Hara, Kubuś Puchatek, Calineczka czy co tam jeszcze.
Ja myślę, że powieść to jest historia osoby wartej tego, by o niej pisać.

Sellene · Wysłany: Śro 8:48, 07 Mar 2007 Temat postu:

Dokładnie.
Główne postacie po prostu NIE MOGĄ być super-przeciętne, bo autor znalazłby sobie kogoś innego, o ktorym warto pisać.

Alexz, kto jest autorem tej książki? Muszę przeczytać... <shame, że jeszcze nie przeczytałam xp>

Niewiadoma · Wysłany: Śro 13:48, 07 Mar 2007 Temat postu:

Catherine Ryan Hyde.
Nakrecili film na podstawie ksiazki, ale nie umywa sie do powiesci. Pewnie go widzialas, tylko nie pamietasz. Canal + puszczal go maniakalnie w kazdy weekend jakis czas temu XD (6 lat albo cos kolo...)

Sellene · Wysłany: Śro 16:45, 07 Mar 2007 Temat postu:

Napewno przeczytam... Ale filmu nie ogladalam...

Ja nie mam Canal+ Sad

Krwiożercza

Ja też pisałam o córce Voldzia (niedawno skończyłam ;] a właściwie jeszcze musze napisać epilog ^^), ale niestety. Wydaje mi się, że hm...
a) to była MS jak nic,
b) kompletna porażka!
lol
Wydaje mi się, że Maryśka (och, to ja ^^) pojawia się często u autorów, którzy tworzą swoje postacie, jako IDEAŁY (mdlący Harry, który wszystko potrafi itp.), bo sami w jakimś temacie mają kompleksy (a ich postać jest w tym oczywiście dobra). Oczywiście nie zawsze tak jest. Czasami bohaterowie tworzeni są pod siebie (wiem po sobie, hehe).
W każdym razie wydaje mi się, że postać nie może iść ani w stronę jakiegoś SUPERIDEAŁU, ani w stronę: "Och, ja biedna, jaka ja głupiutka" -.-

chili

Ja się nie znam na tym, ale.
Prawdziwa Mary Sue nigdy nie będzie wiarygodna, nigdy nie będzie ludzka. Weźmy takiego Geralta chociażby. Białowłosy, mistrz miecza, ciętej riposty, bywa nienawidzony, ale bywa też kochany... ale on nie jest Mary Sue. Dlaczego? Bo jest zbyt namacalny. Ma wątpliwości, wady, defekty... ale nawet to nie o to chodzi. Postaci marysuiczne nigdy nie popełniają błędnych decyzji, nigdy nie muszą wybierać między mniejszym i większym złem. I w tym tkwi cały sekret. Nie chodzi o usposobienie, o to, na ile bohater wyróżnia się z tłumu, chodzi o to, jakie decyzje podejmuje.

Noxx

Heh, ciekawie piszecie.
Ale według mnie u większość autorów np. FFów postać staje się bardziej marysue'iczna dopiero, gdy ktoś autorowi zarzuci, że owa postac jest właśnie MARY SUE. Wtedy autorzy starają się jakoś to zatuszować, i postać staje się gorsza, ma same wady, czasami się tnie, nic jej się nie udaje itp. I to dopiero jest Mary Sue.
Tak było ze mną Very Happy

Zarzucili mi 14 razy, że moja postać jest jak Mary Sue. Zrobiłam tak, że nikt jej nie kochał, a raczej kochał ale tylko po to, żeby ją wykorzystać i dzięki bohaterce zdobyć siłę (zabrać jej demona ). I to dopiero jest Mary Sue. Kiedy staramy się pogorszyć postać na siłę. Teraz nie unikam tego jak ognia - bohaterce raz wiedzie się dobrze, a raz źle i jest okay Smile

Świetlik

Nie.
Mary Sue = na siłę dopieszczana postać.

Noxx

Wiem, ale według mnie są dwa typy Mary Sue :
1. Tak jak mówisz, Świetlu, na siłę dopieszczana postać
oraz : 2. na siłę pogorszona postać, ale to już jest bardziej efektem tego zarzucenia, że postać jest marysue'istyczna.

Więc - po części się zgadzam.

SamoSieja

Każda postać i tak będzie Mary Sue... CO by z nią kurde nie zrobić Razz

Albo będzie zbyt życiowa, albo zbyt mHroczna, albo zbyt słodka, zawsze będzie jakaś "zbyt"
Więc, czym się, kurde przejmować? Razz

Świetlik

Noxx, chodzi mi o to, że M. Sue to DOPIESZCZONA POSTAĆ w sensie, że autor chce, żeby np. była taka jak wszyscy, ładuje w nią negatywne cechy albo pozytywne. Chodzi generalnie o to, że M.Sue to każda postać, którą autor zbytnio chce uczynić perfekcyjną - nie chodzi tu o to, by była prawdziwym, ludzkim ideałem, ale ideałem postaci: daje jej zalety, potem wady, potem stwierdza, że czegoś jest za mało, ładuje w chuja tego i tak powstaje M.Sue.
A moim zdaniem najprostszym sposobem jej uniknięcia jest kreowanie jej charakteru na podstawie jej doświadczenia i otoczenia, w jakim żyje. Zależy jednak od autora, czy te wydarzenia będą ciekawe, ale też od czytelnika: czy te wydarzenia go zainteresują. Nie każdy bowiem lubi czytać o córce alkoholika, ucznia szkoły dla czarodziejów czy wiedźmina, który boryka się ze swoimi uczuciami, nieprawdaż?
Całe moje zdanie na ten temat.

Holly

Cóż. Kiedy staramy się za bardzo uniknąć Mary Sue, to wychodzi nam, co już wszyscy zauważyli, beznadziejna, totalna sierota, która, chcąc - nie chcąc, jest po prostu nudna. Zresztą, ja nie rozumiem tego całego tępienia. Przecież żadne z nas, ludzi, nie jest całkowicie nieutalentowane i szare. Każdy ma jakąś cechę, która na swój sposób go wyróżnia. I są również osoby, które mają wiele zalet. I co wtedy; nazwiemy je życiowymi Mary Sue? No właśnie.
A w książkach jest mnóstwo marysiek i dlatego wszyscy je tak czytają xd

Noxx

I o to mi właśnie chodziło! ^^'

Sellene

Gość

Ja sądzę, że to przez to, że większość z nas źle postrzega termin "MarySue". Teraz bohater marysuowski kojarzy się z blond maniurą, która ma pełno pieniędzy, nie uczy się, a jest baaardzo mądra i do tego zna się na modzie.
Dziewczyna idealna.

Pozdrawiam i sądzę, że to forum to świętne miejsce dla takich jak ja.
Jestem bardzo początkująca, jeżeli chodzi o pisanie, co zresztą widać.