Forum zostało przeniesione.

Świetlik

W sumie to bajka, więc daję tutaj. Enjoy.

Wiatr był ledwo odczuwalny, za to słońce chyba aż nadto. Ptaki śpiewały wesoło albo opowiadały sobie różne plotki. Szczególnie słychać je było w pięknym ogrodzie, gdzie rosło mnóstwo kwiatów w różnych kolorach. Pewnego dnia do ogrodu przyleciały pszczółki. Każda zajęła się którymś z kwiatków. Jedna z pszczół podleciała do tego, który jej się najbardziej spodobał.
- Witaj – powiedziała nieśmiało, ale z sympatią.
- Witaj – odrzekła roślinka.
- Bardzo mi się podobasz, masz jakieś imię?
- Nie, jestem po prostu stokrotką. A Ty?
- W domu mówią na mnie Kropelka. Czy mogę przylatywać do ciebie codziennie, kwiatku?
- Oczywiście, jeśli tylko zechcesz, Kropelko.
Następnego dnia Kropelka też przyleciała do stokrotki i rozmawiały bardzo dużo. Po kilku dniach pszczółka wyznała kwiatkowi:
- Wiesz, bardzo to dziwne, ale każdego wieczora, gdy kładę się spać, myślę tylko o tym, by móc znów cię zobaczyć, porozmawiać z tobą. Bardzo mi się podobasz i nic mnie tak nie cieszy, jak spędzanie z tobą czasu.
Stokrotce to bardzo się spodobało i powiedziała, że również tak się czuje. Jednak kiedy Kropelka przyleciała następnego dnia z uśmiechem na ustach i prezentem dla stokrotki, okazało się, że kwiatek bardzo posmutniał. Kropelka zapytała więc, co się stało i w odpowiedzi usłyszała:
- Widzisz, to nie jest takie proste. Niedawno odeszła ode mnie osoba, którą bardzo kochałam i nie mogę o niej zapomnieć, więc nie mogę ci dać jeszcze tego, czego byś chciała.
Kropelce zrobiło się bardzo smutno, cisnęła prezentem w ziemię i odleciała. Czuła się oszukana i smutna. Płakała bardzo długo, kilka dni i nocy, a i tak w jej serduszku nie zagościła pustka, tylko narastała złość i poczucie upokorzenia. Kiedy już otarła łzy, postanowiła że pokaże stokrotce, co straciła. Poleciała więc do ogrodu i skakała z kwiatka na kwiatek, wszystkim mówiąc czułe słowa i tuląc je tak, by stokrotka to wszystko widziała. Robiła tak przez wiele dni, aż w końcu, gdy zmęczona odwróciła się i zobaczyła smutek w oczach stokrotki, poczuła się okropnie. Podleciała więc do niej i już chciała ją przytulić i powiedzieć, że już będzie dobrze, ale stokrotka odwróciła się z uniesioną głową. Kropelka więc wróciła do domu, a kiedy nazajutrz znów zawitała w ogrodzie, nadal przebywała z wszystkimi kwiatkami tylko nie stokrotką. Kiedy zaś odwróciła się w jej stronę, zobaczyła, że stokrotka patrzy na nią z nienawiścią i tylko się do niej uśmiechnęła triumfalnie.
Pszczółka leżąc w łóżku zastanawiała się, czemu robi to wszystko i czy jest to dobre. Jej przyjaciele bardzo się cieszyli z tego, że Kropelka oblatuje wszystkie kwiaty, bo imponowało to im, a poza tym mieli dzięki temu mniej pracy. Pomyślała sobie, że mimo tego, jak bardzo zraniła ją stokrotka, przecież wcale nie oszukała jej co do swoich uczuć. Bardzo za nią tęskniła, a poza tym kwiatek zawsze wiedział, co robić. Kropelka zapłakała cichutko, zastanawiając się, czy może jeszcze odzyskać stokrotkę. Postanowiła, że nie będzie czekać do jutra i jeszcze nocą ruszyła do ogrodu.
Stokrotka, jak się okazało, nie spała. Chlipała cicho, a kiedy pszczółka ją zobaczyła, przeraziła się. Liście zwisały jej bezwiednie, a płatki jakby poszarzały.
- Stokrotko, czy mogę cię przytulić? – zapytała Kropelka.
- Nie, nie możesz – odparł kwiatek i otarł łzy.
- Nie bądź dumna! To donikąd nie zaprowadzi – zezłościła się pszczółka, a stokrotka na te słowa rozpłakała się jeszcze bardziej.
- Nie chodzi tu o dumę, gdyby o to chodziło, potrafiłabym ją schować i być z tobą. Nie chodzi tu też o tamtą osobę, bo gdybyś się tylko postarała, potrafiłabym zapomnieć o stracie tamtej bliskiej przyjaciółki. Nie chodzi tu też o to, że jestem zazdrosna, bo wiem, że gdybym tylko była z tobą, nie spojrzałabyś na nikogo innego. Nie chodzi tu też o moje uczucia do ciebie, kocham cię i to raczej wpłynęłoby na nas dobrze. Nie oszukałam cię, powiedziałam ci o tym, co się we mnie dzieje. Kiedy mówiłam, że nie mogę zapomnieć, po prostu nie chciałam cię okłamywać. Jednak ty nie próbowałaś mnie nawet zrozumieć, choć byłaś mi tak bliska. Nie próbowałaś mi nawet wybaczyć, choć wciąż mi powtarzałaś, że mogłabyś zrobić dla mnie wszystko. Przede wszystkim okłamałaś mnie, mówiłaś, że dla ciebie jestem jedynym pięknym kwiatem na całym świecie, tymczasem już w ogrodzie dawałaś tylu innym miłość. Tak, Kropelko, wszystko byłoby dobrze, pokonałybyśmy każdą przeszkodę, ale po prostu nie chcę być jedną z wielu…

Nasz najlepszy z dobrych świat, tak prosty i szczęśliwy - gdzie dziś jest?

SamoSieja

Kurcze... To tym razem normalnie bestseler:P
Strasznie mi się podoba. Nie dość, że bardzo prawdziwe, to i na bajkę dla dzieci się nadaje. CUDO Wink

Gratuluję ;*