Forum zostało przeniesione.

Świetlik

Miłość, moja miłość…
Jaki odcień oddałby ten ból,
jaką bronią zabić tę tęsknotę?
Miłość, jesteś tak blisko,
mogę cię dotknąć
albo zobaczyć,
słyszę cię niemal nieustannie.
Miłość, śnię twymi snami,
żyję twoim życiem,
pamiętam każde z twoich perfum.
Miłość, mam cię cały czas,
lecz nigdy całą ciebie.
Rozumiem cię jak nikt,
a mimo to jesteśmy tak samotne
jak filiżanki przed piątą…

Miłość, patrzę w twe piękne oczy.
Mają kolor szary,
znacznie weselszy od rzeczywistości.
Słyszę kojący dźwięk twego głosu.
Jest taki szczery,
inny niż ja wobec tych wszystkich ludzi.
Czuję zapach twoich miękkich warg.
Przenoszę się do ogrodu
pełnego obficie kwitnących drzew wiśni.
Dotykam wciąż twojego ciała,
ulepiły je boskie anioły,
choć wywołuje diabelskie żądze…
Jestem taka szczęśliwa,
Ty jesteś tak niedaleko.

I wtedy chcę jednocześnie widzieć cię,
słyszeć, dotykać, całować,
czuć, przytulać…
Wyciągam rękę
i natrafiam na szklaną taflę lustra.

Kikimora

Szklana tafla lustra... Narcyzm? Wink

A tak serio- podoba mi się uosobienie Miłości, dobór słów, wydźwięk, ale chyba to wszystko nie trafia w mój nastrój, albo może brak "tego czegoś", bo całość mnie nie poruszyła jakoś szczególnie.

Świetlik

Nie do końca nazwałabym to narcyzmem. Narcyzm kojarzy mi się raczej z płytkim zakochaniem w samym sobie i uwielbieniem do swego ciała, a tu chciałam przekazać raczej prawdziwą i szczerą miłość, do ciała i duszy, z zaufaniem, tylko że do własnej osoby;)

PorQue

bardzo patetyczne,
nieco banalne,
moim zdaniem takie rzeczy można pisać, ale raczej do szuflady,
nie, nie podoba mi się.
Wink

Świetlik

To miało być patetyczne ;x

Krwiożercza