Forum zostało przeniesione.

Panna O.

Witam Wszystkich. Jest to mój debiut na tym forum, bo choć wciaż sie wacham czy pokazywać swoje marne wypociny to jednak chciałabym wiedzieć czy mam jakieś szanse czy po prostu dać sobie spokój z pisaniem. Tak wiec licze na szczerą krytykę i z góry dziekuje Smile

A no i jeszcze na wstepie małe wyjaśnienie, że poniższe wypracowanie pisałam w ramach olimpiady polonistyczej (forma podobna do egzaminu humanistycznego w gimnazjum), tak więc miałam ograniczony czas i przestrzeń, dlatego wybaczcie mi brak szczegółów. Smile

~*~*~*~

Pamiętam to jak dziś, choć od tego wydarzenia minęło już kilka dobrych lat.
Gdy miałam 15 lat, byłam bardzo pewna siebie, ładną, przebojową dziewczyną. Świat stał przede mną otworem. Żyłam pełna optymizmu. Nie istniały dla mnie żadne bariery, których nie starałam się pokonać, by osiągnąć to, co chcę. Z nauką też zero problemów, zawsze przygotowana, ,,wzorowa" uczennica. Takie sielskie życie przerwał mi wypadek mojej mamy. Jakiś pijany kierowca potrącił ją, gdy przechodziła przez jezdnię. Lekarze próbowali zrobić wszystko, by została z nami. Teraz to wiem. Wtedy jednak pełna goryczy, bólu, tęsknoty, czułam, że cały świat wali mi się na głowę. Ona odeszła. Moja najukochańsza, najlepsza jedyna matka zostawiła mnie samą na pastwę losu. Na ojca nigdy nie mogłam liczyć, zawsze zapracowany, w delegacjach, ożenił się ponownie w niedługim czasie. Jego nowa żona nie zaakceptowała mojej osoby twierdząc, że jestem wyniosła, rozkapryszona i robię jej na złość. Zamieszkałam u babci.
Pewnego razu ( po roku od śmierci mamy ) wracałam z dyskoteki pijana. (nie zwracałam wtedy już na nic uwagi, opuściłam się w nauce, zaczęłam palić papierosy, pić alkohol, zadawać się z najgorszymi menelami radomskimi.) Zła jak zwykle na cały świat, na wszystko i na wszystkich. Nie zauważyłam, ze od samego początku ktoś mnie śledził. Gdy przechodziłam przez park, ów ,,człowiek cień"(tak go nazwałam) rzucił się na mnie, powalił na ziemię i zrobił coś okropnego, coś czego nigdy nie zapomnę. On mnie zgwałcił! Kiedy było po wszystkim leżałam nadal, nie będąc w stanie wykonać ruchu. Zemdlałam. Pamiętam, że w pewnym momencie zobaczyłam moją najdroższą mamę. Wyciągnęła do mnie swe dłonie i powiedziała:
-Kochanie chodź...
-Mamusiu weź mnie ze sobą, przytul mnie, tak bardzo cię potrzebuje- krzyczałam, a głos łamał mi się pod wpływem łez.
-Moja mała córeczka...- mówiła, gładząc mnie po włosach- Nie płacz kochanie, mama jest przy tobie. Musisz być dzielna!
- Mamo nie odchodź proszę! Mamo! Mamo! Zostań...- błagałam. Lecz znów odeszła, a mi w uszach dźwięczało: ,,Bądź dzielna".
długo nie mogłam dojść do siebie po tym co się stało. Zwróciłam się jednak o pomoc do ojca, którego kochałam, lecz wmawiałam sobie że nienawidzę. Opowiedziałam mu o wszystkim, a on płacząc razem ze mną, przytulił mnie. Pomógł mi wyjść z dołka psychicznego, do którego wpadłam po śmierci mamy.
Dziś jestem już dorosłą, pełną werwy osobą, ale z masą bolesnych doświadczeń, a zarazem pięknych wspomnień o mamie, których nikt, nigdy mi nie odbierze.

mateusz

Opowiadanie bardzo ładne. Spodobało mi się, pomimo zauważonych w czytaniu błędów:

Panna O.

Dzięki

w tym pierwszym rzeczywiście powinno być ,,pewną" i tak napisałam tylko jak przepisywałam to po prostu nie wcisnełam alt-a Smile

a za reszte to dzieki jeszcze nie doszłam do tego czy da rade poprawić te błedy ale jak troche dłuzej tu posiedze to coś na pewno wykombinuje Smile

SamoSieja

mateusz

SamoSieja

Tak jest lepiej Razz

Gość

Świetne opowiadanie. Ja też kiedyś napisałam coś w tym temacie, może opublikuję. Jednak Twoje jest znacznie lepsze... Życzę weny i pozdrawiam Smile