Forum zostało przeniesione.

Świetlik

Kolejne wypracowanie ze szkoły. Tym razem bardziej związane z codziennością. Napisałam pani, że przepraszam ją, bo nie jest na temat i za dużo jest w nim człowieka; a dokładniej mnie. Teraz jednak wydaje mi się, że nie człowieka, a Anioła; a dokładniej mnie...

Obudziłem się jak zwykle rano. Przeczesałem swe brązowe piórka, a potem wzbiłem się w powietrze. To nieodłączna część dnia: wczesny lot.
O, tak. To coś pięknego. Szybowanie w przestworzach. Niezwykłe uczucie wolności. Jestem wtedy tylko lekkością i wiatrem, cichym i spokojnym dźwiękiem, przyjemnym szumem – piękniejszym od fal.
Doceniam to, że potrafię fruwać. Mam tak przez całe życie.
Za młodu uważałem to za oznakę dojrzałości, za coś wspaniałego, co sprawia, że jest się starszym, bardziej doświadczonym, mądrzejszym.
Podczas mojego pierwszego dłuższego lotu widziałem inne stworzenia, były związane z ziemią, mogły tylko po niej stąpać i biegać. Niektóre umiały tylko pływać, co czyniło je najbardziej ograniczonym. Współczułem im wszystkim – że nie latają.
Bo to jest coś iście niebiańskiego; codzienny taniec z chmurami, wiatr pieszczący skrzydła i zapach wolności. Poza tym istniała też nieprzytłaczająca samotność, indywidualność. Nie było nikogo innego – tylko ja i świat, po którym latam.
Wylądowałem na wierzbie płaczącej. Zacząłem śpiewać. Najpierw cicho i spokojnie, później coraz donośniej. Pod drzewem stała ludzka dziewczynka. Patrzyła na mnie i słuchała. Więc nie przestawałem.
To także lubiłem. Że wraz z naturą gram mój koncert, a człowiek zawsze przystaje i słucha. A przynajmniej wtedy, gdy się nie spieszy.
A przecież wszyscy ludzie zawsze gnają. Biegają! Żyją w ciągłym biegu. Rzadko robią to, na co mają ochotę. I wciąż są przygnębieni, smutni i wściekli. Nie potrafią dostrzec potęgi swoich marzeń ani być człowiekiem, tak jak na nich przystało. Nie rozumiem ich. Nie żyją w zgodzie z przyrodą, a przecież to wolność, ta zaś jest niewyczerpanym źródłem piękna i radości.
Jestem małą cząstką tego świata. Nie rozumiem go, ale nie staram się tego robić. Częściej szukam piękna w otoczeniu. I korzystam z tego, co dostaję. Po prostu żyję.
[/b]

Czarodziejka Słów

A ja to czytałam już wcześniej! Ot, co.
Żałuję, że w mojej szkole nie ma tak ciekawych tematów. One pozwoliłyby rozwinąć skrzydła. I dosłownie i w przenośni. Wink

Świetlik

Cała sztuka w tym, by rozwinąć te skrzydła na zwykłym temacie, Kamciu:D.

A ten temat był, de facto, cudowny do opisania, z tym, że się przez niego pokłóciłam z kolegą-_-. No, ale to nic. Już się pogodziłam, ale, ach!, nigdy nie zapomnę o dużych kawałkach owoców, o których mówił z taką pasją xD

Alexz, tu NIE MA żadnych podtekstów. ŻADNYCH:D

Czarodziejka Słów

NonA jak rozwinąć skrzydła na nudnym temacie polegajacym na schrakteryzowaniu jakiejś postaci? Można, ale nie do takiego stopnia, jak przy tematach ciekawszych.
A o owoce... Tak, to było coś. Już wiesz, co kupować na przyszłość, jeśli w odpowiednim czasie nie znajdziesz sobie faceta ^^

Świetlik

Mwah:P

A rozwinąć można. Nawet nie wiesz, jak zjechałam Szatana z Szatana z siódmej klasy:D. Och, wiesz. Nie offtopujmy już tak bardzo^^'

mateusz

Fajne, fajne, fajne Razz

Sellene

mateusz

Tyż prawda Wink

Yumi · Wysłany: Pią 13:02, 30 Mar 2007 Temat postu:

Dlaczego dopiero teraz to przeczytałam? Chyba wcześniej mi się nie chciało. Dlaczego Twoje twory tak mnie zachwycają? Chyba dlatego, że wkładasz w nie całe serce nawet, gdy o tym nie wiesz. Takie powinno być życie każdego.