Forum zostało przeniesione.

Yumi

Tak, szum drzew, warkot silników, śmiech, krzyk, rozmowy, płacz, pisk, szczekanie, ćwierkanie, śpiewanie i wiele innych odgłosów docierało do moich bezwzględnie otwartych uszu, napawając je spokojem i upewniając w moim istnieniu. Cały dzień i noc, dopóki słychać by było jakikolwiek dźwięk, byłam skłonna siedzieć przy oknie i słyszeć, a nie tylko słuchać.

Promienie słońca padały mi na twarz, włosy, ramiona i pierś; tylko te części były dla nich dostępne, reszta ukryta była za marmurowym parapetem. Dlaczego ktoś wybudował dom z marmurowymi parapetami? Dla mnie to trochę bez sensu - zwykłe plastikowe byłyby tańsze. Choć z drugiej strony nie wiem, jak zamożna była ta budująca osoba. Chyba nie miała na co wydawać pozostałych pieniędzy, więc zainwestowała w parapety.

Nie za bardzo wiem, jak ten dom wygląda; siostra mi go dokładnie opisała, ale mimo to nie umiem go sobie do końca wyobrazić, rozmieścić poszczególnych pomieszczeń, ustawić meble. Jest to dosyć ciężkie. Przez takie myślenie człowiek się bardziej męczy niż podczas uczenia się nielubianego przedmiotu, jeśli w ogóle się go uczy.

I zapomniałam dodać, choć pewnie wszyscy zdążyli się już zorientować - jestem niewidoma. Od razu po urodzeniu jasne było, że będę miała problemy ze wzrokiem. Powoli, dzień po dniu, miesiąc po miesiącu, rok po roku traciłam wzrok. Powoli przestawałam widzieć. Coraz częściej trzeba było zmieniać szkła na mocniejsze, bym mogła jeszcze coś zobaczyć.

Przed utratą widzenia chciałam obejrzeć parę ciekawych miejsc, zwiedzić stolice Europy, trochę Azji, Australii i Afryki, jednak nie było tyle pieniędzy, by tego dokonać. Jedynie udało się wysłać mnie do cioci na wakacje do Londynu. Spędziłam tam cały miesiąc, oglądając bardzo dokładnie każdy zakątek miasta. Cieszyłam się tymi dniami do granic możliwości. Wyobrażałam sobie, że inne wielkie miasta świata muszą podobnie wyglądać, że żyje w nich tak samo wiele ludzi, że jest dużo wysokich wieżowców, że życie jest najbardziej fascynujące nocą. Chciałam, żeby się za bardzo od siebie nie różniły, ale teraz wiem, że wszystko jest zupełnie inne.

Mówienie o tym przychodzi mi o wiele łatwiej niż parę lat temu. Bez problemu poruszam się już po mieście. Moje pozostałe zmysły przyzwyczaiły się już do sytuacji; dzięki nim wyczuwam, co się wokół mnie dzieje. Jestem zdecydowanie pewniejsza siebie, a to ważne.

I dni mijają powoli tak, jak stawałam się niedowidzącą, a później niewidomą.

Może tak by to wyglądało, gdybym rzeczywiście była niewidoma... A może powinnam stracić wzrok w wypadku lub urodzić się bez możliwości widzenia. Myślę nad tym dosyć często. Może lepiej by było, gdybym nie widziała. Bo tak naprawdę te "bezwzględnie otwarte uszy" nie istnieją.

Tak, szum drzew, warkot silników, śmiech, krzyk, rozmowy, płacz, pisk, szczekanie, ćwierkanie, śpiewanie zamknęły się dla mnie wraz z upływem lat od urodzenia.

Kikimora

Ciekawe. Krótkie, ale wywołało we mnie pewną refleksję, z początku być może niezidentyfikowaną. Tylko tak mi się wydaje, że cały ten efekt psują te wyliczanki, chyba trochę za dużo tych przykładów dźwięków wymieniłaś... Niepotrzebna była chyba też tak bezpośrednia uwaga: "(...)jestem niewidoma". Całokształt jednak skłania zabieganego człowieka, który nie miał zbyt wiele czasu na przemyślenia, do refleksji. Na przykład mnie.

Yumi

Po prostu pokazałam, na co uwagę zwraca bohaterka, przez tę wyliczankę i całą resztę. Tak ją wykreowałam, to najbardziej ją obchodzi. I może rzeczywiście nie potrzebne to "jestem niewidoma", ale ona stała się bezpośrednia. Nie boi się mówić. Zastanawiałam się, jakby nie było, czy na pewno umieścić te zdanie i w końcu je zostawiłam. A co tam.

Dzięki ;*

Krwiożercza

A mi to zdanie pasuje. Ta wyliczanka też. Nadaje taki rytm...
Podobało mi się.
Zmusiło mnie do refleksji. A to bardzo dobrze.

Yumi

Cieszę się ^^
Ostatnimi czasy zastanawiam się, czy wolałabym stracić wzrok, czy słuch. To jest naprawdę trudne. I wyszło takie coś. A to wszystko przez jedną książkę...

SamoSieja

A ja nie wiem, co mam o tym myśleć. Coś w tym jest, ale brakuje mi takiego drobiazgu, który by mnie uderzył w serce, jak to potrafisz...
To było takie strasznie spokojne...

Czarodziejka Słów

Trudno mi wyrazić konkretną opinię.
Z jednej strony podobało mi się: wywołało pewne refleksje, a czytając o siedzeniu przy parapecie widziałam siebie. Kilka dni temu, tylko, że zamiast dźwięków ulicy, słysząca muzykę płynącą z mp3. Zgadzam się z Czarną Kijaną w kwestii tego jednego, bezpośredniego zdania. Sądzę, że taki zabieg był niepotrzebny, po pierwszym akapicie wszyscy sami to zauważyli.
Z drugiej strony brakowało mi tego czegoś, co mają w sobie naprawdę mistrzowskie opowiadania: tego dreszczyku, rzeczy zapadających głęboko w pamięć, które towarzyszą jeszcze przez długi czas od momentu przeczytania.

KlaYa

No cóż, muszę zgodzić się z Kamcią. Brak tego dreszczyku... Ale jak dla mnie i tak było bardzo ładne. Jak chcewsz to mogę zostać twoją fanką Yoshii. ^^

Yumi

Tak, zostań, będzie mi miło. Choć z drugiej strony to tylko i wyłącznie zależy od Ciebie xD
Dziękuję wszystkim :*

KlaYa

Yeeeees! Yoshii się zgodziła, żebym została jej fanką! Yupi! Xd Jaki ładny bezsensowny temat mi wyszedł..

Yumi

Mam fankę, yeah! KlaYa :*

Ale offtopas. To żeby nie było, to możliwe, że napiszę niedługo podobne opowiadanie, tylko, że tym razem będzie tajemnicze. A i jedno tajemnicze już jest od dzisiejszego rana xD (ale reklama xP)

KlaYa

Wow, nie no, Yoshii, nie możemy się doczekać! Faktycznie offtopas xP. Ja jestem raczej marną fanką, ale mogę Ci wysyłać listy typu: "Ojejejeju, Yoshii, nie znam nawet Twego imienia, ale zakochałam się w twoich opowiadaniach już od pierwszego wersu!". Hehe..

SamoSieja

Hem... To ja tylko przypomnę, że OT^^
W końcu admin, to muszę Sad

Ale założenie tematu fanclub Yoshii, czy co tam podobnego, to niezły pomysł.