Forum zostało przeniesione.

Niewiadoma

Tak jak w temacie.

Mój Wen przychodzi do mnie wspomagany muzyką. Ale nie tą, którą słucham na codzień, ale taką moją specjalną, którą słucham tylko kiedy tworzę. Na przykład: Vouge Madonny, och i ach, jak ta piosenka podnosi na duchu!
A do tego słodycze, spacery nad rzeką i nad morzem, przesiadywanie w pubie w dokach, i... i jeszcze coś, czego nie nazwę po imieniu, bo jakieś dziecko może nam się na forum przyplątać, a nie chcę nikogo bulwersować ;D.
Ah, zapomniałabym o robieniu z siebie kretynki z przyjaciółmi. Nie ma nic wspanialszego, ot co!
Mój najbardziej udany twór napisałam po wyprawie do centrum miasta, kiedy to śpiewaliśmy Yellow Submarine. Gromadnie. Przez megafon.
Och, och...

Czasami zadziała też dobra książka. Ale nie tak skutecznie. Nie jestem oczytana i nie stymuluje mnie literatura, o nie. A to pech...

A wy?

Świetlik

A ja WENA nie łapię, bo moja inspirująca osoba jest kategorycznie rodzaju żeńskiego, do tego ma wdzięczne nazwisko.

Odkąd się z nią pogodziłam, jest ze mną zawsze.
Nona to pasożyt w naukowym znaczeniu tego słowa.

Yumi

Tak jak przedmówczyni mam Pannę Wenę, a może już Panią... Przychodzi nagle, kiedy chce i gdzie chce, i równie nagle znika. Czasami jak czytam, to coś mi do głowy wpadnie. A tak to ogólnie pojawia się w najmniej spodziewanym momencie.

Panna O.

Dla mnie Wena jest wścibską sąsiadką, która przychodzi w najmniej oczekiwanym momencie. Przeważnie jak gdzieś ide, albo cos juz robię to puka w progi mojego mózgu i tak długo dopytuje się o wszystko, aż ja zrezygnowana mowie jej to, co chce usłyszeć. Jednak ona jest strasznie niecierpliwa, dlatego zanim zdążę zrobić jej kawę lub herbatę jej juz nie ma. Odwiedza innych sąsiadów. Jest bardzo zajeta dlatego tak rzadko do mnie wpada.

Madame Guillotine

Mój Wen przychodzi, kiedy ja tego chcę, a raczej kiedy mam fazę "mi-się-chce". Więc, właściwie, jest zawsze. Kiedy byłam w pierwszej gimnazjum, pisałam na przerwach, a czasem i na lekcjach w szkole. Teraz li i jedynie, kiedy mam dostęp do komputera i względny spokój. Moja recepta?
Dzień spędzony z dala od komputera, parę chwil na świeżym powietrzu, ciekawy film, towarzystwo wyjątkowych ludzi (czyli większości moich znajomych), chwilka rozmowy z Lubym, muzyka na vol, ładny obraz, poprostudobryhumor. To moje najlepsze wabiki na Wena, ale praktycznie mogę go przywołać zawsze. Chociaż czasami jest bardzo dobrej jakości, nie przeczę... Ale to już zależy od szczęścia.

Sellene

Pan Wen siedzi w jej samotni na Mazurach i nie chce się stamtąd przenieść, jeśli nie przekupi go pudełkiem lodów śmietankowych Grycana i rozmową z lubym.
Wtedy Pan Wen siada u niej na oknie, rozciąga się i patrzy, ale nadal nie chce pomóc w tworzeniu.
Dopiero przeczytanie po raz N-ty jednej książki z cyklu Symphony of the Ages i/lub jednej książki z piętnastu posiadanych przez nią tomów Dragon Lance pomaga i Pan Wen łaskawie "zostaje złapany", czyli bierze pióro i pisze na jej kartce, bądź chwyta za klawiaturę i stuka w przyciski.
Jak widzicie proces tworzenia jest u mnie nudny i żmudny Razz

Ale przed chwilą wróciłam z mojej samotni z Mazur i jestem naładowana Wenem od czubków palców... Oczekuję tylko powrotu swojego starego dobrego kompa z nowymi flaczkami i zaczynam tworzenie Wink

Malinowa.

A moja Wena przychodzi razem ze Świetlikiem. Albo ją bardzo lubi, albo chce mnie powstrzymać od pisania z nią. No i lubię pisać jak w domu jest cicho, wszyscy śpią. Piję sobie kawę bądź herbatę. Gorącą koniecznie. I słucham jakiejś nastrojowej muzyczki, aby nie polskiej... Najczęściej niemieckiej. O tak... Bushido i Sido... Ci chłopcy pomagają mi w tworzeniu... ;]

Aine

Mój przyjaciel i kochanek Ven chyba opuścił mnie na zawsze, bo nie był u mnie od września '06. Ale przed wrześniem przychodził chętnie, gdy czytałam coś fantasy. Albo gdy rżnęłam uparcie w baldura xD.

Eloa

Mój wen robi mi psikusy i nie miałam już go od dawna. Właśnie przez niego zapadam się psychicznie, gdyż twierdzę, że nie potrafię pisać (ale to taki szczegół, jak by co to cicho szaaaa)
Jak już mówiłam - mi wen robi psikusy. I to sttttraaaaszne. Np. mam Wenę w szkole, na lekcji, spisuje to, co w tym momencie uważam za dobre a w domu wyrzucam do kosza, bo to wszystko, co nabazgroliłam dzięki Wenowi jest do kitu (wiem, mam trudną osobowość)

Sellene

Giw, mam podobnie Razz

(tyle że u mnie tak jest z rysunkami)

Świetlik

A Wena zmieniła imię na Wenna. XD Chyba przez to, że mam bluzkę, gdzie zamiast "Wanna" jest napisane "wenna" i jej się spodobało xD. I na dodatek znów mnie obraża, kursywą, of course.
Dla potwierdzenia tego faktu, bo jakżeby inaczej miałabym zrobić?, powiem, że nadużyłaś buziek.
Zaj... uh, jakby tylko nie była Wenną.
/Wenna śmieje się diabelsko i mówi: Beze mnie byłabyś nikim.
Skończ.
To TY kończysz, kiedy każę.

Złoo.

Mój Wen jest ze mną zawsze, bez względu na porę dnia, pogodę czy stopień zwęglenia się grzanek. Oczywiście, teksty wychodzą różnej jakości, ale bez względu na to zawsze czuję wenowy oddech na swoim karku. Najlepsze kawałki jednak, zwane przeze mnie perełkami, przychodzą mi do głowy, kiedy siedzę w wannie.
Bo zawsze najlepiej myśli się w wannie xD

Doue

Mój Wen? Kiedy jest cicho i dawno go nie mialam. Absurd, racja, ale gdy dlugo nic nie piszę, bo nie mam Wena, to nagle go mam i o! i mogę już pisać. Do tego trzeba przyznać, że ja Wena nie szukam, bo w moim przypadku jest on wielkim ZLOŚLIWCEM Very Happy

Nefertari

Muzyka dopasowana do charakteru notki, czasem przegląd zdjęć z miejsca, które mam opisać, odniesienie się do innego autora (przeczytanych kilka stron i już się łapie bakcyla). Ale przede wszystkim - nic na siłę. Wen uparty stwór i nie można go dusić, bo w końcu zdechnie Wink

.