Forum zostało przeniesione.

Libra · Gość

Miałam coś napisać, to napisałam.
Wszem i wobec oddaję do użytku miniaturkę pt. 'Żółwik'. Krytykę przyjmę do wiadomości i obrażać się nie będę. Amen i miłego czytania.

***

Karolina wpatrywała się, zafascynowana, w dyndającego na białej nitce plastelinowego żółwika w kolorze brudnego różu. Patrzył na nią smutnymi, czarnymi dziurkami po długopisie, które miały uchodzić za oczy, i obracał się powoli wokół własnej osi, by po kilku minutach niemal całkowicie znieruchomieć. Dziewczyna znała tę sztuczkę - żółwik tylko udawał nieruchomego, jednak kilkanaście sekund wytężonej obserwacji ukazywało, że tak naprawdę wciąż kołysał się lekko w przód i w tył. Być może uważał się za bezpiecznego. Ha! Nic bardziej mylnego. Nie zdawał sobie sprawy z obserwującej go uważnie Karoliny. Zastanawiało ją to. Ostatecznie miał przecież oczy. Tak, były to tylko dziurki zrobione długopisem, ale cóż z tego? Powiny mu wystarczyć. Jednak on uparcie jej nie zauważał, jakby chcąc jej zademonstrować, że coś jest nie tak z jego oczami.
Ale zaraz... Może to była kolejna jego gra? Tak, uznała Karolina, ta teoria warta jest rozważenia. Ostatecznie może on tylko udawał, że jej nie widział? Może doskonale zdawał sobie sprawę z jej istnienia, i z tego, że jest obserwowany? Może śmiał się w duchu, patrząc, jak ona się męczy? To ją zirytowało. Przez chwilę rozważała przecięcie białej nitki, na której wisiał żółwik, jednak postanowiła tego nie robić. W końcu wisiał tam już od kilku miesięcy, więc się do niego przyzwyczaiła. Czułaby, że coś jest nie w porządku, gdyby zabrakło jej tego różowego, plastelinowego żółwika. To naruszyłoby subtelną równowagę artystycznego chaosu w jej pokoju. Wzdrygnęła się. Nie, żółw musi zostać.
Jednak - powtarzała uparcie jakaś część niej - należałoby urządzić wybory. W końcu, na przykład, te długie śrubki leżące na podstawce lampki mogą się stresować, gdy ten okropny żółw tak nad nimi wisi, brrr. Ty byś nie była zdenerwowana? - przekonywała.
Nie, nie, nie, i jeszcze raz nie! - oburzyła się druga część. - Przecież to niedopuszczalne! Zamieszkał z nami prawie pół roku temu, zdjęcie go teraz byłoby idiotyzmem!
No co ty nie powiesz - obraziła się pierwsza część. - Nie uważasz, że powinnyśmy jednak zorganizować wybory? W końcu śrubki mogą się stresować, a to, że szpilki się denerwują, widać z pokoju obok.
- Cisza! - wrzasnął mózg Karoliny, zupełnym przypadkiem angażując w to usta. Po chwili do pokoju zajrzała matka dziewczyny.
- Coś mówiłaś? - spytała, patrząc na córkę, jakby z choinki się urwała.
- Nie, nie - uspokoiła ją Karolina, już wyobrażając sobie awanturę, jaką zrobi swojemu mózgowi. - Po prostu czytam książkę i trochę się emocjonuję. - By brzmieć bardziej wiarygodnie, otworzyła pierwszą książkę, którą znalazła, na którejkolwiek stronie.
- Aha - stwierdziła matka, nerwowo spoglądając na książkę do historii Karoliny, otwartą na pierwszej stronie rozdziału o drugiej wojnie światowej. Dziewczyna zaklęła w duchu, jednocześnie uśmiechając się ślicznie. To chyba wystarczyło i jej matka oddaliła się z powrotem do kuchni.
Karolina odetchnęła głębiej.
Cisza! - zgromiła wszystkie części siebie, w tym mózg. - Do licha, czy wy potraficie robić coś oprócz ściągania na mnie kłopotów?!
Jesteśmy twoim sumieniem! - obraziły się chórkiem pierwsza i druga część.
I rozumem, nierzadko! - dorzucił mózg.
Dlatego powinniście, do licha, wiedzieć, co dla mnie dobre! - prychnęła Karolina.
O, teraz mamy pilnować panienki K., bo panience nie chce się myśleć? - oburzył się mózg.
Panience chce się myśleć, tylko pan M. jej tego nie umożliwia! - oznajmiła zjadliwie Karolina. - A teraz idę spać, do licha, zanim przez was sufit zawali mi się na głowę. Dobranoc!
Dziewczyna porzuciła obserwowanie żółwika, czyniąc jego los niepewnym. Udała się do łazienki, a stamtąd, jakieś pół godziny później, do łóżka. Na dobranoc pokłóciła się jeszcze z obiema częściami siebie, oraz z mózgiem, który rozpaczliwie próbował przypomnieć jej o wyborach w sprawie żółwika. W końcu pozasypiali kolejno, śmiertelnie na siebie obrażeni, a różowy, plastelinowy żółwik kołysał się w ciemnościach ze złośliwym uśmiechem na twarzy, której nie miał.

Świetlik

Ach. Przemyślane i ładnie, estetycznie napisane. Jak dla mnie wyszło trochę sztywno, nie mniej jednak mi się podobało. Żółwik jest ciekawą postacią. Wyszło zwykło-tajemniczo. OK.

Niewiadoma

Napisane bardzo ładnie. Naprawdę. A jednak przyznać muszę, że... no...nie rozumiem. Chlip. Zawsze byłam kiepska w doszukiwaniu się ukrytych znaczeń, aluzji et cetera, et cetera... Czy ten żółwik to jakaś metafora? Czy chodzi tylko o kłótnie...,,części" Karoliny? Chlip...jestem taka nie pojętna...

Libra · Gość

Nie, żółwik to nie metafora. Mam takiego samego zawieszonego na lampce, a Karolina jest w sporej części wzorowana na mnie. Tylko dyskusje z 'częściami' samej siebie i ze swoim mózgiem są wymyślone. : )
Niemniej cieszę się, że się podoba. To w sumie jeden z niewielu moich tworów, z których jestem dość zadowolona.
Tradycyjnie już, pozdrawiam.

Niewiadoma

To dobrze XD. Bo już się bałam, że powinnam zwątpić w swoją inteligencję.

Libra · Gość

Dobrze, czy niedobrze, to już jest dyskusyjne. ;D W każdym razie żółwik metaforą nie jest, o.

Twoja A. · Gość

Czytałam Żółwika już jakiś czas temu, ale ciągle jest dla mnie cudem. Ja Ci nawet do pięt nie dorastam. (;

SamoSieja

Hmmm... Strasznie mi sie podobało Wink

Taka lekka schiza;) A i ślicznie napisane;) Jedno z niewielu opowiadań, do których słownictwa nei mogłam się przyczepić. Wszystko było wspaniale dobrane, płynnie się czytało. Cudeńko! Wink

Sellene

Chyba zostanę pogromcą chochlików drukarskich.
Karolina wpatrywała się, zafascynowana - w sumie nic złego, bo tak może być, ale ja zwykłam redukować przecinki, więc ewentualnie radzę: Zafascynowana Karolina wpatrywała się..
oczy, i obracał - przed i nie stawiamy przecinka (też popełniam ten błąd nagminnie Wink

)
Powiny - Powinny
istnienia, i z tego - znowu przecinek + i..
jakby z choinki się urwała - jakby się urwała z choinki

Forma i treść spajają się w oszałamiająco psychodeliczną całość. Jednak dziewczyna rozmawiająca ze sobą to dla mnie nic niezwykłego. Mózg włączający się do rozmowy mnie zaskoczył - tu masz plus. Ogólnie - opisówa z głębszym dnem. Czyli minus, bo ja kocham dialogi.
Ogólnie wychodzisz na zero, czyli - jest całkiem dobrze Wink

Sauria

Nie jestem jakąś specjalistką co do opowiadań ale jak dla mnie jest to interesująca historyjka ale troszkę sztywna Wink

Aj em.

Ślicznie. Co prawda... trochę przypomina mi jakąś bajeczkę dla dzieci, ale z ta shiza wszystko zmienia ^-^.