Forum zostało przeniesione.

Yumi

Zamykam drzwi, zastawiam krzesłem tak, by nikt nie był w stanie wejść do środka. Nie chcę nikogo wpuścić. Pragnę ciszy, prywatności. Dość mam już par ludzkich oczu, ich spojrzeń. Dość mam ludzkiej zazdrości, dociekliwości i zawiści. Dość mam ludzi.

Chcę siedzieć sama w pustym pokoju, czekać aż słońce wzejdzie po raz setny, ale nie chcę tego widzieć.

Zamykam więc oczy. Jest wokół ciemność. I ciszę słyszę. Głucha cisza wchodzi w moje ciało i je przerasta. Czuję, jak mnie rozrywa na strzępy. Boli mnie wszystko.

Ocean wylewa, a ja płaczę. Łzy to też woda, tylko słona. To może powinnam była zacząć od morza? Ocean jest głębszy...

A skąd dochodzi ten dźwięk pianina? Gra tak smutno i spokojnie, lecz czasem podnosi głos. Dlaczego? Kto ci krzywdę robi?

I jakiś szmer z oddali nadchodzi. Coś małego stuka o powierzchnię ścian i podłogi, chodzi po suficie. Jest bardzo małe...

Chcę się zamknąć na te dźwięki. Nie potrzebuję ich, nie chcę ich! Wydają się, a ja nie potrafię.

Jestem roślinką wśród innych roślinek, mało postrzegalną, gdy jestem normalna. Ale mówią, że coś jest nie tak. Nie potrzebuję współczucia. Nienawidzę go! Ze wszystkim muszę sobie radzić sama. Po co pomagać kobiecie w potrzebie, przecież jest niepotrzebna. Ale ja przecież jestem. Krzyczę do wszystkich! Dlaczego mnie nikt nie słyszy?! Dlaczego nikt nie słucha?

Jestem ptakiem. Rozpostarłam skrzydła, ale nie lecę. Chcę lecieć jak najdalej. Inne ptaki lecą na południe, a ja nie. Kto mnie przetrzymuje?

Zamknij się dźwięku pianina! Nie brzęcz tak w moich uszach! Nie rozlewaj takiego smutku! Nie mów do mnie! Nie jesteś lepszy! Ja to mówię. Wiem, co mówię. Wiem, co tworzę. Wiem, czego pragnę. Wiem, ile mam do zaoferowania. A ty nic! Przestań grać!

Nie otworzę już oczu. Nie chcę... Graj sobie, ile chcesz. Widzę, że nie przestaniesz. Odejdź! Odejdź stąd! Nienawidzę cię!

A chciałam dobrze. Chciałam, by każdy był szczęśliwy. Chciałam, by każdy mógł powiedzieć jestem, tworzę, słyszę, widzę, czuję, mogę, chcę i będę. Chciałam, by każdy mógł usłyszeć dźwięk tego pianina, by mógł poczuć jego ból. On za bardzo boli.

Wytłukę cię! Zobaczysz, co mogę zrobić. Mogę wiele! Każdy mógł, ale coś - zawsze coś. Nikt nie umie się w pełni zorganizować. Zawsze komuś czegoś brakuje. Mnie brakuje jego i jej, i ich, i wszystkich.

Gdzie ludzie? Co ten ciemny pokój sobie myśli?! Odsuń się krzesło, bo ja nie mam siły, nie mogę cię dotknąć. Odsuń się, mówię! Chcę zobaczyć ludzi!

Upadłam... Drzwi są zamknięte... Nie mogę ich otworzyć...

Te cukierki były naprawdę dobre...